Rob Scholte - GROOT! -2006- Zeefdruk -De Angst!- beperkte oplage (50/111) potloodgesigrd

• Zeer grote zeefdruk van Rob Scholte. Titel: De angst!  Jaar: 2006. Oplage: 50/111 Afmetingen blad: H122 x b80cm. Afmetingen voorstelling: H69.5 x b70cm. Het werk is in de witte marge onderaan gesigneerd, getiteld, gedateerd en genummerd door de kunstenaar. De authenticiteit van dit werk wordt volledig gegarandeerd.

Rob Scholte is een vertegenwoordiger van het postmodernisme. En als alles in de geschiedenis al eens is gedaan, kun je naar hartelust citeren en combineren in een persoonlijke mix van lagen en duizelingwekkende grappen die Scholte zelf “betekeniskubisme” noemt. Scholte’s werk draait grotendeels rond de media, hun uitwerking op ons en hoe ze gemanipuleerd kunnen worden. Onderliggende thema’s zijn waarde, geld en macht. Op ongrijpbare wijze provoceert hij: bijvoorbeeld met het idee van de kunstenaar die geld kan drukken als een bank, uitgedrukt in zijn serie zeefdrukken over monopolygeld, ondertussen met quotes strooiend als:”Ik ben zo commercieel als de pest!” Vaak dienen media-uitingen als inspiratie. Zo schilderde hij in een vroeg werk een krantenartikel met kritiek op zijn werkwijze als kunstenaar minutieus na. Vaak neemt Scholte een beeld uit de massa media en voorziet dit van een geheel nieuwe context. Het onderscheid tussen hoge en lage cultuur is hierbij irrelevant. Kunst en het werkelijke leven kunnen elkaar, net als bij Scholte’s held Duchamp hierbij heel dicht naderen maar vanuit een betekenisgevende context. Geweven tapijtjes naar het “huilende zigeunermeisje” kunnen net zo goed de basis vormen voor zijn werk als een citaat op een schilderij van Manet of Titiaan. Als collagist verwerkt hij bijvoorbeeld verpakkingen van consumentengoederen tot composities. Reclamefolders en het Copyright teken vormden ook al de basis voor zijn schilderijen. Reproduceerbaarheid was voor Scholte hierbij juist een plus. Vanuit zijn beeldarchief maakt hij een eerste selectie en komt tot een plan. Samen met zijn assistenten werkt hij dit plan op ambachtelijke wijze uit tot een vaak reproduceerbaar nieuw beeld dat hij dan voorziet van een handtekening. Scholte ziet zijn rol als kunstenaar niet als die van een gekweld genie dat eenzaam op een zolderkamer werkt aan onbegrepen meesterwerken maar als die van iemand die midden in het leven staat. Hij wilde breken met de generatie kunstenaars voor hem zoals Jan Dibbets, Stanley Brouwn en On Kawara. Net als een van zijn grote voorbeelden: Max Ernst ziet hij het niet vinden van zichzelf, zich niet vastleggen in een eindeloos herhaalde persoonlijke stijl als een belangrijke kwaliteit. Voortdurend verlegt hij zijn grenzen naar nieuwe ongrijpbare horizonten, de kunstkritiek (hopelijk) in verwarring achterlatend. Dit mag ook best met een knipoog gebeuren. Wat Scholte betreft is humor van wezenlijk belang en zijn Laurel en Hardy minstens zulke grote filosofen als Wittgenstein. Ook autobiografische elementen vormt hij om tot nieuwe beelden zoals in zijn serie “Bergensche School – 13 dorpsgezichten” die een link heeft met zijn jeugd: hij groeide op in dorpen in Noord-Holland. Ook zijn ambachtelijkheid en vakmanschap voor Scholte van wezenlijk belang. Toch is Scholte’s werk niet zonder boodschap. De nieuwe context van een beeld kan ook een kritiek tot uiting brengen bijvoorbeeld. Juist de combinatie van gelaagdheid en het bijna ontbreken van een persoonlijk handschrift in de technisch hoogstaande uitvoering is een commentaar op de cultus van het diep doorvoelen van persoonlijke emoties bij kunstenaars uit eerdere generaties. Het technisch perfect uitvoeren leidt tot een vervreemding die het werk een bijna anonieme kwaliteit geeft en is juist daardoor een commentaar op de kunstenaarsmythe. Ook het gebruik van assistenten hoort hierbij of het gebruik van projectie en computermodellering als hulpmiddelen. Tegelijkertijd is een technisch perfect uitgevoerde Vermeer ook in staat je iets ander te laten ervaren: een gelaagdheid die de technische uitvoering helemaal niet in de weg staat. Net als een Rembrandt die toevallig grotendeels door Gerard Dou is uitgevoerd, toch een Rembrandt kan zijn: een uitdrukking van diens visie op het werk.